---------------------------------------------------------------------
У.ШыцЁк. "У час не вярнулЁся", "Мастацкая лЁтаратура", МЁнск, 1975
OCR & SpellCheck: Zmiy ([email protected]), 20 лЁпеня 2003 года
---------------------------------------------------------------------
Пройдзе час, з зямных касмадрома? возьмуць старт вялЁзныя зоркалёты Ё
накЁруюцца да далёкЁх галактык.
Магчыма, гэта адбудзецца ?жо ? наступным стагоддзЁ, магчыма, значна
пазней. Але наша мара не хоча чакаць, мы ?жо цяпер хочам ведаць, што
напаткае бясстрашных астралётчыка? у бясконцай прасторы. Аб Ёх прыгодах,
лёсе Ё знаходках расказваецца ? гэтым зборнЁку фантастычных апавядання?.
За возерам, што плёскаецца зусЁм пад нашымЁ вокнамЁ, пачынаецца лес. Мы
мала там бывалЁ, не знаходзячы для сябе нЁчога прывабнага. Лес бы?
дагледжаны, расчышчаны Ё нагадва? школьны парк. ?ншая справа - востра? на
возеры. Там усё было так, быццам рука чалавека нЁколЁ не краналася гэтага
кутка прыроды. На востраве нам было цЁкава, у лесе - не.
Але аднаго разу, пасля буры, МЁшка Патупчык нацяга? на бераг ламачча Ё
звяза? плыт. Гэта было нешта незвычайнае, Ё мы акружылЁ МЁшку, шкадуючы, што
нЁкому з нас не прыйшла такая думка раней. Па?тараць жа зробленае кЁмсьцЁ
было не ? правЁлах вучня? нашай школы.
А МЁшка быццам не за?важа? нас Ё нашу зайздрасць. Ён спЁхну? плыт у
ваду, працягну? яго за прывязаную вяро?ку крока? на пяцьдзесят убок, якраз
туды, дзе пачыналася глыбЁнная плынь, Ё скочы? на хЁсткЁя бярвенчыкЁ.
- Вясло, Патупчык, вясло забы?ся, - пабег у ваду Сярожка Шарай.
МЁшка толькЁ ?смЁхну?ся. А я падума?, што ён, напэ?на, уявЁ? сябе адным
са старажытных марахода?, якЁя на плытах перасякалЁ цэлыя акЁяны.
ВЁдаць, МЁшка разведа? усё папярэдне. Плынь аказалася ЁмклЁвай, Ё
не?забаве ён бы? ужо далёка. Мы пастаялЁ яшчэ крыху на беразе, прыкладаючы
час ад часу далонЁ да лба, каб паглядзець, як ён там. А калЁ ?жо плыт з
МЁшкам ста? як маленькая карычневая кропка, разышлЁся.
Вярну?ся МЁшка на самым змярканнЁ. Сонца падсмалЁла яго, Ё ? МЁшкЁ былЁ
ярка-чырвоныя рукЁ Ё ногЁ Ё лупЁ?ся пакрыты вяснушкамЁ кЁрпаты нос. Мы
рабЁлЁ выгляд, што нЁчога незвычайнага не адбылося, а самЁ ледзь
стрымлЁвалЁся - так хацелася ведаць, што ж такога было з МЁшкам?
Ён ма?ча?. ? толькЁ, калЁ ?жо вячэра падыходзЁла к канцу, непрыкметна
для астатнЁх Ё наста?нЁка падмЁгну? мне з Сашкам. Гэта азначала, што мы
павЁнны перад сном тайна прабрацца ? яго пакой. Вядома, нас не трэба было
запрашаць двойчы. Больш таго, мы ледзьве дачакалЁся прызначанага часу.
- Ну як? - хрыплым шэптам спыта? Сашка, як толькЁ МЁшка, выгляну?шы
папярэдне ? калЁдор, зачынЁ? за намЁ дзверы.
- Возера, - адказа? МЁшка.
- ? толькЁ?! - мы былЁ расчараваны. Пра возера мы ведалЁ Ё без яго.
Нават зараз, у гэты самы момант, яно глуха шумела, лЁжучы высокЁмЁ хвалямЁ
пясчаны бераг.
- Лясное.
- ЗдзЁвЁ?! - Сашка нават абуры?ся.
? я не разуме?, навошта было хавацца сюды, каб даведацца пра звычайную
рэч.
- Па-першае, яно чорнае-чорнае, а па-другое, з'явЁлася няда?на. ЛяснЁк
каза?, недзе было землетрасенне, Ё яно з'явЁлася.
Колер - дробязь, а што побач ёсць возера, пра якое нават астатнЁя
хлопцы не ведагоць, - гэта ?жо сапра?ды незвычайная падзея.
- А ты не памыляешся? - не паверы? Сашка.
- СамЁ ?бачыце.
Наза?тра пасля занятка? мы зно? былЁ на востраве. Я прапанава? узяць
лодку, але сябры не падтрымалЁ. Лодка - не для першаадкрывальнЁка?. Для
гэтай мэты найлепшае - самаробны плыт.
Нас трох для кволага МЁшкавага збудавання было замнога. Разы са два
хвалЁ захлёствалЁ плыт, Ё мы аказвалЁся ? вадзе. Але ?рэшце дасягнулЁ
другога берага. ВыцягнулЁ плыт на пясок Ё пайшлЁ ? лес.
Дарогу МЁшка запомнЁ? добра. Праз якую гадзЁну мы ?жо былЁ ля мэты.
На першы погляд у гэтым лясным возеры нЁчога асаблЁвага не было.
ВялЁзная палонка пасярэдзЁне зарослай мохам паляны. Вакол растуць кусты
алешнЁку, сям-там каля берага вЁдаць шырокЁя лЁсты Ё кветкЁ гарлачыка?. Вось
толькЁ паверхня... МЁшка не памылЁ?ся: яна была цьмяная, быццам промнЁ
святла знЁкалЁ ? ёй без астатку.
- Як сажа, - усклЁкну? Сашка.
- А што я каза?? - узрадава?ся МЁшка.
А мне падумалася, што гэта возера падобнае на кавалак глыбокага
космасу, дзе ?сё навокал чорна Ё да блЁжэйшых зорак до?гЁя гады шляху. Але я
не сказа? сябрам пра гэта пара?нанне. Яны былЁ ?пэ?нены, што я ра?надушны да
космасу. А як я мог гаварыць, што некалЁ пайду ? прастору, калЁ нават
фЁзкультурай займа?ся па спрошчанай праграме? Таму я нЁколЁ не мары? з
хлопцамЁ ?голас пра падарожжы да зорак. Я нёс сваЁо мар/ ? сабе.
- Трэба нанесцЁ на карту, - сказа? Сашка. Ня?рымслЁвая яго натура
патрабавала дзейнасцЁ. - Стойце тут, я зраблю вымярэннЁ, - Ё ён пайшо?,
шырока ставячы крокЁ, уздо?ж азёрнага берага.
МЁшка тым часам сарыентава?ся па сонцу, каб вызначыць каардынаты
возера. Напэ?на, гэта была дарэмная работа. Каардынаты школы мы вызначалЁ
шмат разо? - Ё ?начы па зорках, Ё ?дзень па сонцу. А адсюль да школы было
кЁламетра? дзесяць прама на ?сход. Так што патрэбныя разлЁкЁ можна было
зрабЁць без ало?ка. Але я зно? прама?ча?. Хай робяць як хочуць. Я ж веда?
адно: я прыйду сюды яшчэ раз, адзЁн, Ё прынясу акваланг. Я нарэшце адчую,
што гэта такое - чорны Ё ма?клЁвы космас.
Тым часам вярну?ся Сашка. Перыметр возера ра?ня?ся тысячы шасцЁстам
дваццацЁ крокам або прыкладна па?тара кЁламетрам. Хлопцы хутка начарцЁлЁ
картаграфЁчную сетку, потым нанеслЁ на яе абрысы возера.
- Вяртаемся, - сказа? Сашка, задаволена аглядаючы сваю работу.
- Пара ?жо, - згадзЁ?ся МЁшка, - хутка сцямнее. Ты што, начаваць тут
збЁраешся? - крыкну? ён, убачы?шы, што я застаюся на месцы.
- Хадзем, ВЁцЁк, - падбег да мяне Сашка, - мы ж разам усё рабЁлЁ, -
па-свойму зразуме? ён мой настрой.
Я засмяя?ся Ё далучы?ся да хлопца?.
КалЁ праз некалькЁ дзён я сказа?, што пайду ? лес, гэта не выклЁкала нЁ
? кога пытання?. Раз не запрашаю ? спадарожнЁкЁ каго-небудзь, значыць, так
мне лепш. Мы прывыклЁ паважаць справы Ё жаданнЁ таварыша?.
Надвор'е было пахмурнае, Ё вада ? возеры здалася яшчэ больш цёмнай. Я
добра плава? Ё не бая?ся нЁ глыбЁнЁ, нЁ вЁро?. А тут мне раптам стала
страшнавата. Падумалася, што гэта проста багнЁстае балота, дно якога ?сцЁлае
звычайны тарфяны пласт. Але менавЁта таму, што адчу? страх, ня?пэ?ненасць, я
прышпЁлЁ? балоны з паветрам, надзе? маску Ё падышо? да вады. Глеба пад
нагамЁ была мяккая, як дыван, - прыбярэжнае дно было пакрыта мохам. НогЁ не
правальвалЁся, Ё я ?жо больш упэ?нена пакрочы? далей.
Так, у чорным колеры вады было, напэ?на, вЁнавата дно, бо сама вада
мела зусЁм нармальны выгляд, з-пад маЁх ног Ё рук выляталЁ шматлЁкЁя
празрыстыя пырскЁ. Можна было вяртацца дадому. На ?сякЁ выпадак я яшчэ
прайшо? далей, каб павярнуць Ё адтуль паглядзець на неба, Ё раптам
паслЁзну?ся Ё правалЁ?ся некуды ?нЁз. Я паспе? толькЁ ?бачыць зацягнутае
хмарамЁ шэрае неба, яно чамусьцЁ вЁднелася крыху ? баку ад мяне, а яшчэ праз
Ёмгненне ?сё на?кол ахутала цемра. ДзЁ?на, але гэта адразу супакоЁла мяне.
Цемра ж была маёй мэтай. Я паварушы? рукамЁ, адчуваючы, што цела
падпарадко?ваецца мне, Ё, значыць, варта толькЁ захацець, я магу адразу
вярнуцца. Да таго ж у мяне на спЁне мЁж балона? з паветрам бы? маленькЁ
водаструменны рухавЁчок. На крайнЁ выпадак я мог скарыстаць яго.
Пад вадой, напэ?на, была плынь. Я адчува?, што мяне павольна цягне
некуды далей. Але лЁхтарык не ?ключа?: мне патрэбна была толькЁ цемра, а ?сё
астатняе не мела значэння. Мне здавалася, што я зусЁм не ? вадзе, а ?
прасторы. Цела было лёгкае, нЁбы бязважкае. Я мог ляжаць, распласта?шы рукЁ,
даць нырца, узляцець угару. Мне падаба?ся мой стан, Ё толькЁ было шкада, што
вакол не вЁдно сузор'я?. Без Ёх не было сапра?днага космасу.
Але Ё цемра падманула мяне. Вочы хутка прызвычаЁлЁся, Ё тады я
за?важы?, што палосы дзённага святла прабЁваюцца праз вадзяную то?шчу Ё
даходзяць сюды, выклЁкаючы да жыцця ценЁ водарасця? Ё рыб. Аднак над галавой
святла не было. Гэта азначала толькЁ адно: значная частка возера
знаходзЁлася пад зямлёй.
Пакуль я раздумва?, цЁ не пара вяртацца, мяне аднесла да берага. Ён бы?
камянЁсты, гладкЁ, як сцяна. Памаца?шы яго рукамЁ Ё не знайшо?шы нЁчога
адметнага, я адштурхну?ся Ё павярну? назад. Але не паспе? праплысцЁ якЁх
дзесяць крока?, як зно? апыну?ся на старым месцы. ЦЁ то плынь аказалася
мацнейшая, чым я разлЁчва?, цЁ з напрамку збЁ?ся. Пад рукамЁ, здалося, была
тая ж самая гладкая каменная глыба. Каб дарэмна не плутаць, прыйшлося
запалЁць лЁхтар.
Абрысы навакольных прадмета? былЁ няпэ?ныя, хЁсткЁя. Але чым больш я
?гляда?ся ? Ёх, тым мацней мяне ахоплЁвала здзЁ?ленне. Падводныя скалы
нагадвалЁ... дом. Час Ё вада разбурылЁ яго. ЗасталЁся толькЁ рэшткЁ сцен з
проймамЁ акон Ё дзвярэй.
Напэ?на, затопленым аказа?ся цэлы пасёлак. Побач з гэтым домам былЁ
яшчэ збудаваннЁ. ТакЁя ж старыя, аблепленыя водарасцямЁ Ё ракавЁнамЁ. Час не
пашкадава? гэта былое чалавечае жытло. У дамах не засталося нЁчога з
прадмета? або мэблЁ. ВЁдаць, гэта бы? век, калЁ людзЁ яшчэ не ?мелЁ рабЁць
сабе прылады з жалеза, а карысталЁся дра?лянымЁ Ё касцяным! рэчамЁ. Гэта,
пра?да, не надта адпавядала архЁтэктуры збудавання?. Але тады мне было не да
грунто?нага аналЁзу Ё вывада?.
Я пашука? якЁх-небудзь рэча? - не вяртацца ж назад з пустымЁ рукамЁ, -
я абходзЁ? адзЁн пакой за другЁм, разграба? глей пад нагамЁ, маца? сцены.
НЁчога не было.
Нарэшце мне надакучыла гэта блуканне, дый першы балон з паветрам
апусце?. Я рашы? вяртацца Ё проста так, у апошнЁ раз, правё? промнем
лЁхтарыка па сцяне, што стаяла на маёй дарозе. Чорныя, замшэлыя каменнЁ. ?
раптам сярод Ёх нешта блЁснула.
Мне здалося, што гэта бы? лЁсцЁк серабрыстай таполЁ, якЁх шмат расло на
беразе. Ён патану? Ё зачапЁ?ся за каменны абломак. Яго знаходжанне тут было
да таго неверагодным, што я не ?трыма?ся Ё памаца? лЁсцЁк. Ён варухну?ся, як
на галЁнцы, - яго ножка якЁмсьцЁ чынам трапЁла мЁж камення? - Ё зно?
вярну?ся на сваё ранейшае месца. Але гэта бы? не сапра?дны лЁсцЁк. Пальцы
выразна адчулЁ метал. Было толькЁ дзЁ?на, што нЁ вада, нЁ час не адбЁлЁся на
гэтым метале. КолькЁ я нЁ круцЁ? лЁсцЁк - не за?важы? на Ём нЁводнай плямкЁ.
Такую знаходку варта было паказаць хлопцам.
Ужо бралася на вечар, калЁ я вярну?ся ? Ёнтэрнат. Як на тое, у калЁдоры
носам к носу сутыкну?ся з наста?нЁкам. З Ём былЁ Сашка Ё МЁшка.
- Дзе ты прапа?? - закрыча? Сашка.
? я ?спомнЁ?, што ? нас у гэты час лабараторныя заняткЁ па фЁзЁцы. Мне
стала няёмка перад наста?нЁкам.
- ?дзЁ паеш, - спынЁ? мяне наста?нЁк, калЁ я пача? бы? апра?двацца, -
потым раскажаш.
Я ?злава?ся на сябро?: вось балбатуны, трэба было Ём гаварыць, дзе я!
Цяпер прыйдзецца, можа, яшчэ цэлы даклад рабЁць, а я ж па сутнасцЁ нЁчога не
ведаю. НЁ пра возера, нЁ пра рэшткЁ таго паселЁшча.
Але я памылЁ?ся. Наста?нЁк да майго расказу паставЁ?ся зусЁм спакойна,
а выслуха?шы, сказа?:
- ?дзЁ ? лабараторыю.
ТолькЁ адышо?шы, я ?спомнЁ?, што забы?ся паказаць яму лЁсцЁк. Аднак не
вяртацца ж назад, я Ё без таго пазнЁ?ся.
Сашка з МЁшкам корпалЁся ля тэлепрыёмнЁка з электроннай а?таматычнай
настройкай. Гэта была наша навЁнка. ПрыёмнЁк мог не рэагаваць на самыя
моцныя сЁгналы, калЁ яны не адпавядалЁ зададзенай праграме па тэме. З
мЁльёна? перадач ён павЁнен бы? выбЁраць толькЁ тую, якая нам патрэбна,
МЁшка нават сумнява?ся, цЁ прыме наста?нЁк па фЁзЁцы нашу работу. ТакЁ
тэлепрыёмнЁк, сцвярджа? МЁшка, больш падобны на кЁбернетычнага робата. Мне ж
з Сашкам такое спалучэнне прыёмнЁка Ё робата спадабалася. Праца наша
падыходз'Ёла к канцу. Заставалася, уласна, адрэгуляваць блок настройкЁ. КалЁ
я ?вайшо?, Сашка якраз гэтым Ё займа?ся. Блок бы? падключаны да прыборнага
шчытка, дзе ?се дадзеныя абагульнялЁся Ё ? выглядзе спакойнай хвалепадобнай
лЁнЁЁ клалЁся на до?гую папяровую стужку асцылографа.
- Гатова? - спыта? я, нахЁлЁ?шыся да СашкЁ.
- Пара... - Сашка асекся.
Я зЁрну? на яго, потым на папяровую стужку, якая павольна па?зла,
закручваючыся ? адмысловым кальцы, Ё здзЁвЁ?ся сам. Пяро асцылографа нЁбы
кЁнулася ? дзЁкЁя скокЁ.
НекалькЁ Ёмгнення? Сашка глядзе? на паласатую змейку-стужку, потым
схамяну?ся Ё зЁрну? падазрона на мяне:
- Слухай, ВЁця, ты часам не праглыну? генератар сЁгнала??
- Скажаш...
- Не, пра?да, выйдзЁ на хвЁлЁну.
Сашка ?жо злава?ся, калЁ я вярну?ся. Бо, аказваецца, гэта я дзейнЁча?
на нашы прыборы.
- Вытрасай кЁшэнЁ, - загада? мне МЁшка. ? гэтае МЁшава далучэнне да
СашкЁ зусЁм збянтэжыла мяне. Я паглядзе? на аднаго, на другога Ё раптам
успомнЁ? пра лЁсцЁк. НЁчога Ёншага ? маЁх кЁшэнях не было.
- Вось, - працягну? я МЁшку знаходку.
- Там? - спыта? ён, кЁ?ну?шы галавой у бок акна.
- Пад вадой, з разваленай сцяны выцягну?.
- Давай, - выхапЁ? лЁсцЁк з маЁх рук Сашка, - ста?це блок.
Як яму прыйшла ? галаву думка, што лЁсцЁк выпраменьвае Ё што гэта
выпраменьванне трэба паспрабаваць злавЁць тэлепрыёмнЁкам, не ведаю. У яго
за?сёды ? галаве по?на самых неверагодных думак. Здаралася, за Ёх нам нават
пападала. Было ж, што мы спалЁлЁ энергакабель, Ё школа некалькЁ гадзЁн
сядзела без электрычнасцЁ. Або другЁм разам, паверы?шы, што Сашка адкры?
новы, тэлепатычны метад уздзеяння на жывёл, мы ?начы забралЁся ? вальер да
тыгра (гэта было на экскурсЁЁ ? ?ндыЁ) Ё нарабЁлЁ спалоху на ?сю акругу.
Але, так цЁ Ёнакш, на гэты раз ён прыдума? здорава.
Сашка паставЁ? лЁсцЁк побач з антэнай Ё ?ключы? прыёмнЁк. Электронны
настройшчык адразу выбра? патрэбную хвалю. Яна была нейкая незвычайная, не
?ласцЁвая нашым тэле?стано?кам.
- КасмЁчнага паходжання, - аж загарэ?ся Сашка. А мы з МЁшкам
здагадалЁся, што цяпер ён нас не падпусцЁць да прыёмнЁка Ё блЁзка. Космас
бы? яго заказнЁкам.
Экран мЁга?, не ажываючы, аднак, зусЁм як тады, калЁ не працуе
перадатчык. Але ён працава?. Мы гэта самЁ бачылЁ. Сашка падсуну? лЁсцЁк яшчэ
блЁжэй да антэны Ё выключы? у лабараторыЁ святло.
НейкЁ час экран не мяня?ся, потым у Ём нешта зварухнулася Ё... я працёр
вочы. А калЁ адня? ад Ёх пальцы, на экране бы?... той самы дом, якЁ я бачы?
пад вадой, толькЁ цэлы.
Адлюстраванне не до?га было нерухомым. Хутка дом пача? нЁбы адступаць
на заднЁ план, адкрываючы перад сабой чысценькЁ дворык. Некаторы час ён бы?
пусты, потым з ценю ад плота выйша? чалавек. ВысокЁ, стройны, хоць Ё не
малады. Ён бы? апрануты ? лёгкЁ зручны касцюм. Накшталт нашых сучасных
спарты?ных. НекалькЁ секунд чалавек мо?чкЁ ?зЁра?ся, нЁбы сапра?ды бачы?
нас, Ё нарэшце загавары?.
ПрыёмнЁк, аднак, не перадава? чамусьцЁ гукЁ яго голасу. Сашка круцЁ?
лЁсцЁк Ё так Ё гэтак - нЁчога не было чутно.
ЦЁшыню парушы? стук у дзверы.
- Гэй, вы, ноч ужо, - пачулЁ мы воклЁч дзяжурнага, - зараз выключаю
святло.
- Хадзем, Саша, - МЁшка ?зя? сябра за руку, - за?тра даведаемся.
Той нехаця падпарадкава?ся.
ЦЁ трэба гаварыць, што сон до?га не мог узяць мяне. Я вароча?ся на
ложку, Ё карцЁны, адна неверагоднейшая за другую, стаялЁ перад маЁмЁ вачыма.
Я нЁбы бачы? невядомых касмана?та?, якЁя прыляцелЁ на Зямлю тады, калЁ наша
цывЁлЁзацыя толькЁ пачыналася. Потым той чалавек мне ?я?ля?ся зусЁм не
чужынцам, а жыхарам мЁфЁчнай Атлантыды... Я не паспе? нЁчога дадумаць да
канца. ВЁдаць, дзяжурны пачу?, што я варочаюся, Ё ?ключы?
электра?сыпляльнЁк.
РанЁцай, ледзь развЁднела, я памча? да СашкЁ. Ён до?га не адчыня? Ё ?сё
нешта незадаволена мармыта?.
- Хутчэй ты, - зазлава? я.
- А куды спяшацца? - Сашка нават не скрану?ся з месца.
- МЁшка, ты чуеш? - закрыча? я на ?весь калЁдор, хаця МЁшкава галава
?жо тырчала з дзвярэй суседняга пакоя.
- Давай, давай! - населЁ мы ?двух на Сашку.
Ён нехаця сабра?ся Ё паплё?ся за намЁ следам.
У лабараторыЁ было цЁха Ё змрочна. МЁшка, не запальваючы святло,
уключы? тэлепрыёмнЁк. Экран замЁга? у прыцемках сотнямЁ зеленаватых Ёскарак.
МЁналЁ секунды, мабыць, хвЁлЁны. Учарашняй карцЁны не было.
- Пасунь лЁсцЁк, - шапну? я, нЁбы, сказа?шы гэта ?голас, мог спалохаць
таго невядомага дыктара.
- Не трэба, - раптам сказа? Сашка, - ён ужо нЁчога не пакажа.
- Што-о!!! - мы абярнулЁся да яго.
- Я бы? тут уначы... Не мог жа я спаць, як вы. Тут цывЁлЁзацыя, а вы...
- напа? ён на нас з МЁшкам.
- Ну!
- Не крычы, - агрызну?ся Сашка, - самЁ праспалЁ. Я толькЁ хаце?
узмацнЁць зарад гэтага жалезнага абломка, якЁ вы называеце лЁсцЁкам, Ё
пакла? пад прамень тэлекамеры. Хто яго зна?, што ён зусЁм разрадзЁцца.
Не ведаю, што зрабЁлЁ б мы з Сашкам, каб не наста?нЁк. Ён пачу? наш
крык Ё прыйшо? у лабараторыю.
- Ваюеце? - усмЁхну?ся наста?нЁк, Ё мы адразу астылЁ.
Ён выслуха? нас мо?чкЁ, не сказа?шы нЁ слова асуджэння, быццам так Ё
трэба было Сашку дзейнЁчаць. Потым сказа?:
- НЁчога страшнага не здарылася. Думайце, шукайце, можа, ВЁце? лЁсцЁк
зно? загаворыць. А ня?дачы бываюць нават у выдатных даследчыка?...
КалЁ наста?нЁк пайшо?, мы яшчэ нейкЁ час пастаялЁ, пакуль у нас з
МЁшкам зусЁм не знЁкла злосць на Сашку. ? тады далЁ адзЁн аднаму клятву:
- Будзем шукаць, нават калЁ на гэта спатрэбЁцца ?сё наша жыццё.
Популярность: 1, Last-modified: Sun, 26 Oct 2003 09:53:16 GmT